Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

ΤΑ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙΑ ΕΝΟΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΘΕΟΥ

Η πιο ευαίσθητη και ευπαθή ομάδα, είναι τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Αυτά χάρη στην ιδιαιτερότητα που έχουν, χρειάζονται μεγαλύτερη αγάπη και φροντίδα. Δυστυχώς η Πολιτεία ακόμα δεν έχει αναλάβει ενεργά τον ρόλο της. Υπάρχει εκ μέρους της ο ρατσισμός και η αδιαφορία σε όλους τους τομείς. Η ειδική εκπαίδευση, η επαγγελματική κατάρτιση και η θεραπευτική αγωγή που τους παρέχει, είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Και όμως αυτά τα παιδιά έπρεπε να στηρίξει περισσότερο. Και τότε δεν θα τα έκανε να νοιώθουν άχρηστα και περιθωριοποιημένα και θα ανακούφιζε τους γονείς, που τραβούν το δικό τους γολγοθά.

Μια οικογένεια με ένα τέτοιο παιδί, θα πρέπει να στερηθεί πολλά από την κοινωνική και προσωπική ζωή του, καθώς πρέπει να είναι δίπλα στο παιδί του. Έπειτα πρέπει να αντιμετωπίσει και να το προστατέψει από την επίθεση του ρατσισμού στο σχολείο, που θα δεχτεί το παιδί, παίζουν δηλαδή και τον ρόλο του ψυχολόγου και με ωραία λόγια προσπαθεί να το καθησυχάσει.

Έπειτα το κόστος για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι πολλές φορές μεγάλο και δύσκολα ανταπεξέρχονται. Αφού το ένα μέλος δεν μπορεί να δουλέψει. Ενώ  εδώ έπρεπε να παρέμβει η πολιτεία και να φροντίσει αποτελεσματικά για τα παιδιά αυτά, ώστε να ανακουφίσει και τους γονείς.

Στο σχολείο πάλι, τα παιδιά αυτά αντιμετωπίζονται από τους συμμαθητές τους περίεργα και χλευαστικά. Όταν αυτό δεν μπορεί να τρέξει ή γιατί δεν μπορεί να συμμετέχει στις σχολικές δραστηριότητες, τότε γίνονται εύκολος στόχος κοροϊδίας. Πολλές φορές μιλάνε μπροστά του και νομίζουν ότι επειδή έχει κάποια αναπηρία είναι χαζό και δεν καταλαβαίνει.

Εδώ θα πρέπει τα υγιή παιδιά να παίρνουν την ανάλογη παιδεία από το σπίτι τους, να σέβονται και να αγαπούν τα άτομα αυτά.

Και μια που μιλάμε για τα παιδιά αυτά και τους γονείς τους, να σας πω μια ιστορία για να καταλάβετε όσοι δεν έτυχε να δείτε ή να ζήσετε μια τέτοια ιστορία.

Πριν μερικά χρόνια είχε γεννήσει μια εξαδέλφη μου ένα παιδί, ήταν αγοράκι και το έλεγαν Αλέξανδρο. Δεν ξέρω μετά από πόσο καιρό ανακάλυψαν ότι το παιδί τους ήταν υδροκέφαλο, έτρεξαν παντού σε όλους του γιατρούς, μα ίδια απάντηση έπαιρναν η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη. Και ξεκινάει ένας μαραθώνιος για την οικογένεια αυτή, με εγχειρήσεις κάθε τόσο, καθώς του είχαν ένα σωληνάκι στο κεφάλι για να τρέχουν τα υγρά από εκεί. Περνούσε ο καιρός και ο Αλέξανδρος δεν είχε καμία βελτίωση, η μόνη αίσθηση που λειτουργούσε ήταν η ακοή. Μεγάλωσε πάνω στο κρεβάτι, δεν έβλεπε, δεν μίλαγε, δεν περπάταγε, μόνο άκουγε και ξεχώριζε φωνές.

Όταν πήγαινα σπίτι του σπάραζε η καρδία μου. Έβλεπα την μαμά του να το φροντίζει με αγάπη και το μεγαλύτερο κατά δυο χρόνια αδελφάκι του, να του κρατάει το χέρι και να του μιλάει. Όταν ο Αλέξανδρος άκουγε την μάνα του να του μιλάει, κουνούσε τα χεράκια του και χαμογελούσε, καταλάβαινε τα πάντα. Αν καμία φορά, ο πατέρας του μάλωνε τον αδελφό ή μιλούσε έντονα στην μαμά του, έκλαιγε ασταμάτητα. Του άρεσε να ακούει μουσική και επίσης,  ήθελε να ακούει και τον ήχο από τις δουλειές που έκανε η μαμά του. Δηλαδή τα πιάτα, την βρύση και όλες τις άλλες ασχολίες του σπιτιού. Αν δεν άκουγε όλα αυτά, έβαζε τα κλάματα, γιατί νόμιζε πως ήταν μόνο του.

Πάρα πολλές φορές έλεγαν στην μητέρα του παιδιού,  να το βάλει σε ίδρυμα για να μην κουράζετε. Ούτε να το ακούσει δεν ήθελε, αν το βάλω μέσα, θα μου πεθάνει σε ένα μήνα έλεγε, εγώ το θέλω εδώ κοντά μου να το φροντίζω.

Πέρασαν 16 ολόκληρα χρόνια, με αγάπη και φροντίδα από όλη την οικογένεια, ώσπου μια μέρα αρρώστησε από μια απλή γρίπη και πέθανε. Οι γονείς και ο αδελφός ήταν απαρηγόρητοι, όχι μόνο αγάπησαν τον Αλέξανδρο, αλλά τον λάτρεψαν και δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ.

Με αυτή την ιστορία, θέλω να πω σε όλους μας και ιδιαίτερα στην πολιτεία να μεριμνήσει και να δείξει αγάπη και κατανόηση, έμπρακτα όμως όχι με λόγια.  Να δώσει ίσες ευκαιρίες και εμείς όλοι, να πάψουμε να είμαστε ρατσιστές και να τα αντιμετωπίζουμε σαν όλα τα άλλα παιδιά αυτό ζητάνε, ισότητα όχι οίκτο μην το ξεχνάτε.

Μύριαμ Κ. Ρόδος