ΣΩΣΕ ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΠΟΡΕΙΣ.

Στον αιώνα που ζούμε της ραγδαίας τεχνολογικής και επιστημονικής εξέλιξης, έχουμε μείνει πίσω στην διαμόρφωση των ανθρωπίνων αξιών. Υπάρχουν και κυκλοφορούν ανάμεσα μας, κτήνη μεταμφιεσμένα σε ανθρώπους που έχουν μείνει στην παλαιολιθική εποχή, και δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τα πρέπει και τα δεν πρέπει. Ενεργούν κτηνώδες και σιχαμερά. Αυτούς εδω σας καλώ να εντοπίσουμε και να απομονώσουμε. Γιατί είναι μιάσματα της κοινωνίας που μας ντροπιάζουν και μας υποβαθμίζουν.

Καθημερινά ακούμε, διαβάζουμε ή και βλέπουμε μερικές φορές αλλά δεν αντιδράμε, ότι κάποιος κακοποίησε σεξουαλικά ένα παιδί. Εγώ θα αναφερθώ σήμερα στην σεξουαλική κακοποίηση η οποία είναι θανάσιμο αμάρτημα για μένα, και δεν δίνω κανένα ελαφρυντικό είμαι αμείλικτη σε αυτό το θέμα.

Διάβαζα τις προάλλες, για ένα αγοράκι που κακοποιήθηκε σεξουαλικά από τον ίδιο του τον πατέρα και μάλιστα κατά εξακολούθηση. Έγινα έξω φρενών το παιδί έχει σημαδευτεί για όλη του τη ζωή σκέφτηκα. Περά από το σωματικό πόνο που του προκάλεσε, φανταστείτε τον τρόμο και το σημάδι στη ψυχή, που σύμφωνα με τους ψυχολόγους ποτέ δεν σβήνει θα το συνοδεύει στη μετέπειτα πορεία της ζωής του και πως θα ενταχτεί μετά στην κοινωνία ένα άρρωστο μέλος της; Τι συνέπεια θα έχει; Η απόδοση και η προσφορά σε αυτήν θα είναι μηδαμινή και θα παρουσιάζει αντικοινωνική συμπεριφορά χωρίς να το καταλαβαίνει. Η κακοποίηση με όποια μορφή και αν είναι, η όποια ονομασία και να έχει ,δεν παύει να τραυματίζει και να δημιουργεί στο παιδί αλλοίωση χαρακτήρα, μια επιθετικότητα και κλείσιμο στον εαυτό του, πολλές φορές τύψεις για κάτι που δε φταίει.

Τις περισσότερες φορές η κακοποίηση έρχεται από το συγγενικό περιβάλλον και από άτομα άνευ υποψίας, κάνουν τόσο όμορφα την κτηνώδη δουλειά τους που αργούν να τους πάρουν είδηση η και πολλές φορές καθόλου. Σύμφωνα με τις στατιστικές έρευνες το 60% που δέχονται την κακοποίηση είναι αγόρια.

Θα σταθώ εδω και θα σας διηγηθώ μια δική μου εμπειρία ,όχι βέβαια τόσο σοβαρή μα δεν παύω να τη θυμάμαι ακόμα μετά από τόσα χρόνια. Ήμουν έξι ή επτά χρονών όχι μεγαλύτερη, έπαιζα με τον αδελφό μου ένα χρόνο μεγαλύτερος, ξαφνικά απέναντι στην αυλή ενός καφενείου με φωνάζει ένας ηλικιωμένος άντρας, εγώ ανέμελη πήγα κοντά να δω τι ήθελε.
Είχα πάει από την έξω μεριά και μας χώριζε ένα τοιχάκι μικρό, νόμιζα ότι ήθελε να μου πει κάτι για τον πατέρα μου καθώς αυτό ήταν το καφενείο που σύχναζε και εκείνος. Και κοιτάτε τώρα τι μου συνέβη, μου λέει αυτός σκύψε να δεις καθόταν στην καρέκλα και εγώ μικρούλα δεν έβλεπα τι ήθελε να μου δείξει ,σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου για να μπορέσω να δω και τότε αντίκρισα κάτι που με σόκαρε πάρα πολύ. Αυτός είχε έξω τα γεννητικά του όργανα και τα χάιδευε, ενστικτωδώς έπιασα μια πέτρα του την πέταξα και φύγαμε τρέχοντας. Το σπίτι μας ήταν λίγα μετρά παρακάτω μπήκα μέσα κλαίγοντας και διηγήθηκα στον πατέρα μου αυτό που μου συνέβη.

Στο σημείο αυτό θα κάνω άλλη μια στάση για να σας πω ότι παίζει μεγάλο ρόλο η παιδεία που θα πάρεις από μικρός ώστε να αντιμετωπίσεις τέτοιες καταστάσεις. Εμάς η μητέρα μου μας έλεγε συχνά δεν σταματάμε σε αγνώστους, δεν παίρνουμε τίποτα από αυτούς καραμέλες σοκολάτες και άλλα, δεν μπαίνουμε ποτέ σε αμάξι αγνώστου η γνωστού χωρίς να το ξέρω. Ακόμα μας έλεγε ιστορίες σε μορφή παραμυθιού για να μας περάσει το μήνυμα που ήθελε και τα κατάφερε.
 

Και συνεχίζω την αφήγηση μου μόλις είπα του πατέρα μου το γεγονός έτρεξε αμέσως τον πρόλαβε την ώρα που έφευγε, πιθανώς κατάλαβε ότι θα τον μαρτυρούσα. Τι να σας πω το ξύλο που έφαγε ακόμα το θυμάμαι με ικανοποίηση, τον πήρε σχεδόν σηκωτό στο τμήμα όπου και του έκανε μήνυση. Όταν έγινε το δικαστήριο ο δικαστής φώναξε πρώτα τον αδελφό μου, αυτός ντρεπόταν και έκλαιγε, μετά φώναξαν έμενα. Εγώ από μικρή ήμουν ατίθαση, πεισματάρα και αυτό που ήθελα να κάνω ή να πω, θα το έκανα ο κόσμος να χαλάσει. Και έτσι πλησίασα και διηγήθηκα τι είχε συμβεί. Τον κλείσανε φυλακή γιατί υπήρχαν και άλλες καταγγελίες εις βάρος του.  Εγώ ένοιωσα τρομερή ικανοποίηση  που κλείσανε μέσα αυτό το βρωμερό σκουλήκι.

Τι θέλω να πω με αυτή την αφήγηση της εμπειρίας μου. Ότι παρόλο που δεν έγινε κάτι σοβαρό με έμενα μόνο στην θέα της αποκρουστικής εικόνας που είχα δει μικρή, έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου και θυμάμαι μέχρι τώρα όλες τις λεπτομέρειες. Φανταστείτε λοιπόν όλα αυτά τα παιδιά που κακοποιήθηκαν στην πράξη πόσο τραυματισμένα είναι.
 

Γι’ αυτό θέλω να σας προτείνω τρόπους αναγνώρισης και αντιμετώπισης.

Τρόποι αναγνωρίσεις ,αλλαγή συμπεριφοράς του παιδιού, ο γονιός σίγουρα ξέρει πως συμπεριφέρεται το παιδί του αν δει μια αλλαγή π.χ. απομόνωση, αν ήταν ομιλητικό και μετά σιωπηλό, αν έχει αναπτύξει επιθετικότητα η οποιαδήποτε αλλαγή στην συμπεριφορά πρέπει να σας βάζει σε υποψία και να το ψάξετε.

Τρόποι αντιμετώπισης, πρώτα θα πρέπει να μάθετε στο παιδί να σας εμπιστεύεται. Είναι πολύ σημαντικό να μην σας φοβάται και να σας μιλαει για τα πάντα. Να του λέτε παραμύθια τέτοια ώστε να του περάσετε το μήνυμα ούτος ώστε να μπορεί να αναγνωρίσει το καλό η το κακό.  Και δεν το αφήνουμε μόνο ποτέ σε συγγενικά η φιλικά πρόσωπα. Και τέλος αυτό που καλώ εσάς να κάνετε είναι να μην καλύψετε ποτέ καταστάσεις, αν δείτε ή αντιληφτείτε κάτι το καταγγέλλετε αμέσως.  Δεν χαρίζετε ποτέ σε κανένα όποιος και να είναι, πηγαίνετε στην αστυνομία ή στις ειδικές τηλεφωνικές γραμμές και καταγγείλετε.

Ελάτε λοιπόν όλοι μαζί και βάλτε σκοπό να σώσουμε τα παιδιά, γίνετε ποτάμι να παρασύρουμε κάθε βρωμιά κάθε σαπίλα.

Ελάτε ενωθείτε ο αγώνας ξεκινά πάμε δυνατά μπροστά όλα για τα παιδιά μόνο για τα παιδιά.

Μύριαμ Κ. Ρόδος


Σημ. Το άρθρο μου αυτά δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο http://rokar-rokar.blogspot.com/2011/03/blog-post_08.html  Ευχαριστώ τον κύριο Ρουβήμ για την παραχώρηση των συνδέσμων των φωτογραφιών.