Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

ΝΙΚΗΣΤΕ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΜΑΣΤΟΥ

Αυτός ο μήνας είναι αφιερωμένος στον καρκίνο του μαστού. Στην ουσία είναι αφιερωμένος στις γυναίκες που νοσούν, σε όλες αυτές που έρχονται αντιμέτωπες με αυτό το πρόσωπo του θανάτου. Επίσης και για όλες εμάς τις γυναίκες για  να μας θυμίσει ότι η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία. Ακόμα να σας πω όσο πιο γρήγορα το αντιληφθείτε τόσο  καλύτερα και γρήγορα αποτελέσματα θα έχετε.

Εγώ δεν είμαι ειδικός να σας εξηγήσω το ιατρικό κομμάτι που αφορά  τον καρκίνο. Όμως έχω χάσει αδελφή με αυτή την ασθένεια  και ξέρω ότι ήταν από αμέλεια και από φόβο. Με αυτή την ιδιότητα θα σας μιλήσω, σαν κάποια που έχασε ένα δικό της αγαπημένο πρόσωπο. Θέλω να προσπαθήσω να σας εξηγήσω ότι πρέπει να αποβάλουμε τον φόβο. Έπειτα να σας πω ότι όλες εμείς οι γυναίκες πρέπει να κάνουμε ψηλάφηση κάθε μήνα.


Ο καρκίνος του μαστού αντιμετωπίζεται  με μεγάλη επιτυχία φτάνει να τον αντιληφθούμε έγκαιρα. Οι γυναίκες που υποβάλλονται σε μαστεκτομή νοιώθουν να ακρωτηριάζονται. Αυτές σίγουρα χρειάζονται ψυχολογική υποστήριξη και αγάπη από τον περίγυρο τους.  Χαίρομαι όταν βλέπω γυναίκες να έχουν βγει νικήτριες από αυτή την επίπονη  ασθένεια.

Εμένα  η αδελφή μου δεν τα κατάφερε. Ήταν μόνο τριάντα πέντε χρονών και ήταν έγκυος. Όταν διαπίστωσε ότι είχε έναν όγκο στο στήθος. Δεν μίλησε σε κανένα γι αυτό από φόβο ή από άγνοια. Όταν γέννησε μετά από ένα μήνα άρχισε να   μεγαλώνει αυτό και να την ενοχλεί και τότε αποφάσισε να πάει στον γιατρό. Θυμάμαι όταν γύρισε δεν μπορούσε να σταματήσει το κλάμα, την ρωτούσαμε με αγωνία να μας πει τι είχε πάθει. Όταν αποφάσισε να μας πει επιτέλους τι είχε, εμείς  είχαμε μείνει σαν στήλη άλατος. Δεν περιμέναμε  βλέπετε ότι θα συνέβαινε ποτέ αυτό σε εμάς.  Ξεκίνησε αμέσως τις διαδικασίες για το χειρουργείο της μαστεκτομής. Όταν έκανε την εγχείρηση μας έλεγε ότι ένοιωθε ακρωτηριασμένη και φοβισμένη για τα υπόλοιπα που θα ακολουθήσουν. Προσπαθήσαμε όσο μπορούσαμε να της δώσουμε κουράγιο, ήμασταν συνέχεια δίπλα της για να την ενθαρρύνουμε.
Μετά άρχισε τις χημειοθεραπείες και εκεί ήταν το δύσκολο κομμάτι. Όταν ξυπνούσε το πρωί και έβλεπε  τα μαλλιά της τούφες να πέφτουν και έκλαιγε απαρηγόρητη. Η μαμά μου τότε της πήρε μια περούκα για να μην νοιώθει άσχημα. Όταν ρωτήσαμε τον γιατρό τι πιθανότητες ίασης έχει μας είπε είναι δύσκολα τα πράγματα. Ο καρκίνος δυστυχώς είχε πειράξει τους λεμφαδένες της.

Πέρασαν δυόμιση ολόκληρα χρόνια και αρχίσαμε να έχουμε ελπίδες, λέμε ίσως τον νίκησε ή ίσως την ξέχασε ό παλιοκαρκίνος. Όμως ένα πρωί ξύπνησε με αφόρητους πόνους, την πήγαμε στο γιατρό και εκεί δυστυχώς μας είπε ότι έκανε μετάσταση. Μέσα σε έξη μήνες την χάσαμε. Το μωρό της δεν πρόλαβε να χαρεί την μητρική αγκαλιά, ότι χειρότερο για ένα παιδί. Ήταν τόσο μικρό που δεν έχει καμία ανάμνηση από εκείνη. Το μόνο που μαρτυράει την ύπαρξη της είναι οι φωτογραφίες και τα βίντεο που έχουμε.

 Με αυτή την αφήγηση μου θέλω να στείλω ένα μήνυμα σε όλες τις γυναίκες. Γυναίκες όλου του κόσμου μην αφήσετε ποτέ πια τον καρκίνο να σας νικήσει. Κάντε τακτικά αυτοέλεγχο και αν δείτε κάτι ασυνήθιστο, να πηγαίνετε αμέσως στον γιατρό. Αν σας διαγνώσει καρκίνο μην το βάζετε κάτω πολεμήστε τον, φοβάται πολύ τις μάχιμες γυναίκες και το σκάει, εξαφανίζεται.

Ελάτε   όλες μαζί να ενημερώσουμε για  να τον εμποδίσουμε να απλωθεί. Δύο πράγματα φοβάται αυτό το τέρας, την πρόληψη και το θάρρος, ας τον πολεμήσουμε, στο χέρι μας είναι αυτό.

Εύχομαι σε όλες τις γυναίκες που τις χτύπησε αυτή η ύπουλη αρρώστια να βγουν νικήτριες. Τώρα έχουμε τα όπλα. Χρησιμοποιήστε τα, μην φοβάστε. Είμαι σίγουρη ότι θα καταφέρετε. Ακόμα θέλω να πω ένα μεγάλο  μπράβο, σε όλες αυτές τις γυναίκες που κάνουν μια μεγάλη εκστρατεία ενημέρωσης. Και να μην ξεχνάμε η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα.

Μύριαμ Κ. Ρόδος

3 σχόλια:

Μύριαμ είπε...

Στην μνήμη της αγαπημένης αδελφής μου έγραψα αυτό το κείμενο. Πάντα θα σε θυμάμαι αδελφούλα μου και θα προσπαθώ να αφυπνήσω όσο πιο πολλές γυναίκες μπορώ.

Konstantinos είπε...

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΡΑΒΟ ΑΝΗΚΕΙ Σ'ΕΣΕΝΑ ΜΥΡΙΑΜ,
ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΦΥΠΝΗΣΗ ΤΟΥ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΦΥΛΟΥ,ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΠΟΥ ΕΙΧΕΣ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΤΟ ΚΑΚΟ ΠΟΥ ΒΡΗΚΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΜΟ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΥΛΑΣ ΣΟΥ..Ο ΘΕΟΣ ΑΣ ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΚΙ'ΕΣΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΝΑ ΤΗΝ ΘΥΜΑΣΤΕ. Η ΜΑΝΟΥΛΑ ΣΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΑΣΕ ΜΙΑ ΚΟΡΗ,ΑΛΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΤΗΣ ΚΟΡΗ ΠΟΥ ΤΗΣ ΕΧΕΙ ΧΑΡΙΣΕΙ,ΕΣΕΝΑ..ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΦΙΛΗ,ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Unknown είπε...

Συμφωνώ με τον Κωνσταντίνο έχει σε όλα δίκιο. Ο χριστουλης μαζί σου!!!!