Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

O MΥΘΟΣ ΤΗΣ ΡΕΠΟΥΣΗ

Κάποτε πριν από πολλά χρόνια γεννήθηκε σε μια πόλη ένα πλάσμα, που έμοιαζε με κοριτσάκι. Ήταν καλά κρυμμένη η πραγματική οντότητα της και όλοι πίστευαν, πως ήταν ένα συνηθισμένο παιδί. Όμως κάτω από την ανθρώπινη αμφίεση της στην πραγματικότητα ήταν μια ύαινα αιμοβόρα και αδίστακτη που πραγματικό σκοπό πάνω στη γη είχε να αποτελειώσει την χώρα που την έφερε στον κόσμο. Σαν μεγάλωσε λίγο άρχισε να μπαίνει στο πολιτικό σκηνικό της χώρας της, τι πρέπει να κάνω για εξαφανίσω έναν λαό; σκέφτηκε. Έμεινε για  λίγο σιωπηλή, ώσπου σε μια στιγμή τα διαβολικά της μάτια φωτίστηκαν. Το βρήκα είπε, για να εξαφανίσεις έναν λαό από τον χάρτη πρέπει να πολεμήσεις την ιστορία του και να υποβαθμίσεις κάθε τι που δηλώνει την ταυτότητα του και τον αγώνα του να κρατηθεί σαν έθνος, αυτό θα κάνω και εγώ και άρχισε την εφαρμογή του σχεδίου της. 

Άρχισε λοιπόν να μελετάει την  ιστορία  και έπειτα με τον τρόπο που διακρίνει μια ύαινα, ξέσκιζε ένα ένα κομμάτι της. Ξεκίνησε πρώτα από μια γενοκτονία που ακόμα και αυτοί που την διέπραξαν είχαν  παραδεχτεί και όμως αυτή προσπάθησε να πείσει πως δεν ήταν έτσι τα πράγματα, απλά δεν χωρούσαν σε εκείνο τον τόπο και έπρεπε να φύγουν. Τα κοκκαλάκια τότε των νεκρών άρχισαν να τρίζουν μέσα στα μνήματα, άστραψε και βρόντηξε ο ουρανός, η γη σείστηκε και οι απόγονοι τους να εξοργίζονται με αυτή την αναίδεια της. Μετά έπιασε τις Σουλιώτισσες τις ηρωικές εκείνες γυναίκες που επέλεξαν να χορέψουν τον χορό του Ζαλόγγου και να πέσουν στον γκρεμό παρά να ατιμαστούν και τις πέρασε με τέχνη στον μύθο. Είπε ότι δεν σκοτώθηκαν και πως δεν θυσιάστηκαν για να κρατήσουν την τιμή τους, αλλά ότι ήταν ένας καλός μύθος. Τότε οι χώρα βούιξε και όλοι οι πολίτες αγριεμένοι για την διαστρέβλωση της ιστορίας τους ,άρχισαν απειλητικά να την κυνηγούν.

Η ύαινα όσο και να θέλει να κρυφτεί πάντα όταν θα βλέπει το θύμα της θα πετάει το προσωπείο και θα ορμά στα θύματα που επέλεξε και έτσι όσο καλά και αν κρύφτηκε τα προηγούμενα χρόνια, άρχισαν να την καταλαβαίνουν. Εκείνη αφού είδε πως έγινε αντιληπτή, πέταξε το ανθρώπινο προσωπείο και έγινε αυτό που ήταν, μια ύαινα. Όμως οι άνθρωποι τώρα πια ήξεραν με τι πλάσμα είχαν να κάνουν και άρχισαν να της ετοιμάζουν την εξορία από τον τόπο που βάλθηκε να καταστρέψει.

Ηθικό δίδαγμα: ποτέ μην υποτιμάς την πατρίδα που σε μεγάλωσε, ποτέ μην προδίδεις την ιστορία σου και ποτέ μα ποτέ, δεν αγνοείς τους νεκρούς γιατί το αίμα τους θα γίνει ποτάμι και θα σε πνίξει.

Μύριαμ Κ. Ρόδος



Τρίτη 14 Μαΐου 2013

ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΝΤΡΟΠΙΑΖΟΥΝ

Μου είναι δύσκολο να πιστέψω πως μερικοί εκπρόσωποι του Θεού, μεταχειρίζονται τους αφορισμούς για να συνετίσουν κάποιον άνθρωπο για οποιοδήποτε λόγο. Ο αφορισμός στην ουσία είναι μια ποινή σε μορφή κατάρας και αναθέματος και αυτό με προβληματίζει πολύ σαν άνθρωπο. Το λέω γιατί μελετώ τον λόγο του Θεού και ξέρω πως εκείνος ήρθε στην γη για να διδάξει την αγάπη. Ποτέ δεν αφόρισε κανέναν άνθρωπο ούτε ακόμα και αυτούς που τον σταύρωσαν, για όλους είχε ένα ελαφρυντικό. Για να τα πάρουμε από την αρχή τα πράγματα και σύμφωνα με αυτά που διδαχτήκαμε, ο Θεός μας έδωσε την ελεύθερη βούληση. Αυτό θα πει πως κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να σκέφτεται και να ενεργεί όπως θέλει, δηλαδή ελεύθερα και δημοκρατικά, το αν κάνει λάθη και πέφτει σε αδικήματα, σύμφωνα πάντα με τον λόγο του Θεού θα λογοδοτήσει όταν έρθει η ώρα του, σε εκείνον. 

Όταν κατέβηκε στην γη, ήταν για να μας δείξει τον τρόπο, πως θα πρέπει να ζήσουμε  σύμφωνα με την επιθυμία του και έτσι να μπορέσουμε να βρεθούμε κοντά του όταν θα έρθει η ώρα. Καταρχάς μας δίδαξε την αγάπη, έπειτα την καλοσύνη, ήρθε απλός χωρίς πλούτη και ταπεινά μας έδειξε με παραβολές ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Είχε την υπομονή να μιλάει ώρες ατέλειωτες με γαλήνη και αγάπη για όλο τον κόσμο. Ο Χριστός μας άφησε μια κληρονομιά φεύγοντας και αυτό είναι ο λόγος του. Βασικό θεμέλιο της κληρονομιάς είναι η αγάπη, αυτό είναι στην ουσία ο Θεός αγάπη. Αν ένας άνθρωπος δεν έχει στην καρδία του το θεμέλιο αυτό, τότε όλα σωριάζονται γύρω του.

Διαβάζω πολλά παράδοξα και δεν ξέρω αν είναι λάθος ερμηνείες που ηθελημένα κάποιοι  έκαναν, με σκοπό τον εκφοβισμό του ανθρώπου. Ο φόβος δεν είναι σωστό να υπάρχει, γιατί τότε θα ενεργεί κάποιος ψεύτικα μόνο και μόνο για να είναι αρεστός στην εκκλησία, έστω και αν από μέσα του όλα είναι σάπια και μαύρα από την κακιά. Τι να το κάνω εγώ τον δήθεν καλό, που φορά ένα προσωπείο για να με ξεγελάσει; Διάβασα ακόμα ένα άλλο που μου προκάλεσε εντύπωση μεγάλη και που με κάνει να σκέπτομαι, πως είναι δυνατόν να γράφονται αυτά που αναιρούν τον σκοπό και την διδασκαλία του Θεού; Στην επιστολή Α'  προς Κορινθίους 5:5, ο Απόστολος Παύλος λέει ότι ο αφορισμός είναι ένας τρόπος παράδοσης του αμαρτωλού σε κάποιο σατανά η σε κάποιο δαιμόνιο, ώστε να τον ταλαιπωρήσει και να ξαναγυρίσει πίσω στην εκκλησία. Μα αυτό είναι τιμωρία μεγάλη, έρχεται σε αντίθεση με την ελεύθερη βούληση που μας έδωσε και δεν μπορώ να το καταλάβω με το φτωχό  μου μυαλό. Όταν ένα άτομο αφοριστεί από την εκκλησία δεν μπορεί να εισέλθει σε αυτή και αποκόβεται, έτσι πως θα γυρίσει πίσω και πως θα μετανοήσει; 

Για τους κληρικούς πάλι η τιμωρία έχει πιο ήπια μορφή, απλά γίνεται καθαίρεση από το αξίωμα του και γυρίζει στον  μοναχισμό αν θέλει. Δηλαδή ένας εκπρόσωπος του Θεού,  που πρέπει να δίνει το σωστό παράδειγμα και να έχει την εσχάτη των ποινών, αν παραπέσει σε κάποιο μεγάλο αδίκημα,  απλά πάει περίπατο στην εξοχή, τέλεια. Και τώρα έχω μια ερώτηση και θα ήθελα αν την διαβάσει κάποιος κληρικός να μου απαντήσει σε αυτό το θέμα, γιατί αυτό και αν δεν καταλαβαίνω. Την Κυριακή της ορθοδοξίας μια μέρα που πρέπει να γιορτάζουμε με κατάνυξη και αγάπη προς τον Θεό, μέσα στην εκκλησία ψάλλουν εφτά αφορισμούς κατά των Ελλήνων. Αυτό για να πούμε και την αλήθεια δεν το γνώριζα, παρόλο που δεν έχω χάσει σχεδόν καμιά Κυριακή της ορθοδοξίας. Ομολογώ όμως πως αν κάποιος φίλος δεν μου το επισήμανε, εγώ ποτέ δεν θα το πρόσεχα.


Εδώ πάνω λοιπόν είναι η μεγάλη απορία μου, γιατί γίνονται εφτά αφορισμοί στους Έλληνες και στον Ελληνικό πολιτισμό; εμείς δεν είμαστε Έλληνες; Μήπως είναι καιρός να εξετάσετε το θέμα και να πάρετε πίσω τους αφορισμούς που μας ντροπιάζουν σαν έθνος; Από ότι διάβασα οι αφορισμοί ξεκίνησαν το 787 που η τότε Οικουμενική Σύνοδος τα διατύπωσε και τα καθιέρωσε ως μέρος της ακολουθίας. Οι αφορισμοί τότε αφορούσαν όλους τους φιλόσοφους και ανθρώπους των γραμμάτων που έδιναν την δική τους άποψη   για την  κοσμοθεωρία. Αν κάποιος δεν συμφωνεί με την δική μας  άποψη και αλήθεια κατά την γνώμη μας, δεν νομίζω να είναι έγκλημα. Η ανεξιθρησκεία τώρα πια είναι σεβαστή από όλους. Έπειτα το 1821 πάλι έχουμε τον αφορισμό των ηρώων μας, που με την πίεση του Σουλτάνου προς τον τότε Πατριάρχη  έδωσε αφορισμό στους προγόνους μας. Αυτοί ήταν οι άνθρωποι που πολέμησαν γενναία για να είμαστε εμείς ελεύθεροι τώρα και έπρεπε να είχαν αναιρέσει τον αφορισμό. 

Αυτή την εκδοχή διάβασα και παρακαλώ να με διαψεύσετε, αν κάνω λάθος θα το δεχτώ και θα ζητήσω συγνώμη, αν ευσταθεί το επιχείρημά σας. Αλλά αν είναι έτσι όπως τα γράφω, θα σας παρακαλέσω να αποσύρετε  τους αφορισμούς, γιατί με θίγει πρώτα από όλα σαν Ελληνίδα και μετά σαν Χριστιανή.

Μύριαμ Κ. Ρόδος